kardeşim, dostum, arkadaşım… doğum günün kutlu olsun…

İlk kapı aralığından gördüm seni. Minik, miniciktin.. İşte o an hissettim, hayatımın  en anlamlı kişisi olacağını. Odadaki herkes heyecanlı, mutluydu. Annemi gördüm, gülen yüzünü. Sana bakıyordu yorgun ama mutlu gözlerle..

Ağlıyordun o an ama hiç rahatsız etmemişti ağlamaların. İçime tatlı bir heyecan oturdu. Daha yakından görmek, dokunmak istedim. O gece yarısı gelmeye karar vermiş, annemi sabaha kadar uğraştırmıştın ama sonunda sabahın kör bir saatinde değil, tam da okula gitme zamanında açmıştın dünyaya gözlerini… Bir el sırtımdan tuttu çevirdi beni gerçek dünyama, ağzıma bir kaç lokma tıkıştırıp “hadi okula” diye bağırdı. Aklım sende gittim okula.

Büyüyüşünü seyrettim. Her anım seninle olsun istedim, arkadaşlarımdan çok seninle oynamayı tercih ettim. Biriktirdiğim harçlıklarımla çok isteyip sana almadıkları ne varsa aldım. Sana bir şey almak beni o kadar mutlu ediyorduki, kendime aldıklarımın bile değeri yoktu.  Seni mutlu etmek bana mutlulukların en büyüğüymüş gibi geliyordu.

Sen büyürken bende büyüdüm.. İlkokul, ortaokul hep seninle bitti. Ayrı kaldığım zamanlardaki sıkıntılarımı hala hatırlıyorum. Bir gün boğuşurken, derin soyulmuştu. Acı duymayasın diye bilmem nerelerden sana krem almaya gitmiştim. Krem sürersem iyi gelir diye düşünmüştüm o çocuk aklımla.. Çok korkmuştum kimseye söyleyemeden seni tedavi etmiştim..

Sonra ortaokul bitti. Ben büyürken uzaklaşmaya başladım senden. Sen okula başladın ben liseye… Ergenlik gelmişti. Seni eskisi kadar fark edemez oldum. Sonra üniversite yılları. Ayrı şehirlerdeydik. Sen kendi kendine büyüyüp gidiyordun. Ben seni hala çok seviyordum ama artık hayatının her anında olamıyordum…

Bir gün… İşte bir gün.. Bir yaz tatilinde.. Onyedi yaşındaydın.. Bana “sen kimsin?” dedin. Ama kızarcasına değil, hesap sorarcasına da değil. Sonra anlattın…

-Küçücük bir çocukken, hatırlıyorum seni. Seni çok sevdiğimi de hatırlıyorum ama sonra.. birden yok oldun gittin. Arada bir görmeye başladım. Çocukluğumdan biliyor ve seviyorum. Çünkü abimsin. Ama ben seni sırf abim olduğun için sevmek istemiyorum ben seni gerçekten sevmek istiyorum…. dedin ve sustun.. Bana söyleyecek çok söz bırakmamıştın. Yediğim, içtiğim her şey boğazıma düğümlendi. Yutkunamadım. Öylece kaldım.. haklıydın çünkü.. hemde çok haklıydın…

-O zaman benim yaşadığım yere gel, kal benimle bir kaç gün, tanışalım. dedim.. gözlerim dolu dolu..

Geldin kaldın yanımda uzunca bir zaman. Seni uğurlarken sarıldık..”İşte şimdi seni gerçekten seviyorum” dedin. Ondan sonra bir daha biribirimize olan sevgimizi hiç sorgulamadık. O ilk kapı aralığından seni gördüğüm günkü heyecanımı hiç kaybetmeden sevdim seni…

Bugün seni o kapı aralığından gördüğüm günün yıldönümü.. Yine uzaklardayız, yine yanyana değiliz ama olsun seni o ilk günkü gün kadar yakın, o ilk günkü kadar candan seviyorum..

Canım kardeşim doğum günün kutlu olsun…