Karanlık, çok karanlık. Korkuyorum.. Hissedemiyorum ellerimi, ayaklarımı. Bakıyorum, göremiyorum. Heyecanlanmıyorum. Hareket edemiyorum. Haykırmak istiyorum ama nefesimi bulamıyorum. İstiyorum ama alamıyorum. Hiç bir şeyin içinde bir hiçim. Öldüm ben…
Perdeyi görüyorum, hesap sorarcasına açılıyor, yırta yırta göz bebeğimi. İçine girmek için çırpınıyor sanki. Buraya kadar diyorum ama buna izin vermeyecek gibi. Sert ve seri hareketlerle hazırlanıyor uzun süreceği belli olan sunuşa…
Işıldıyor bir şeyler perdenin önünde. Bir el, kocaman bir el. Alıyor beni, ışıl ışıl her taraf. Ağlıyorum avaz avaz.. Doğdum ben…
Koşturuyorum hızlı adımlarla. Büyüyorum, gelişiyorum, çalışıyorum. Üstüme yığılmış ağırlıklarımı görüyorum. Hep korkuyorum geceleri. Uyuyamıyorum bazen. Ama yaşıyorum en sonunda ki başlangıcıma doğru. Sonra bırakıyorum her şeyi. Amaçlarımdan vazgeçmişim, sızlanıyorum sadece. Yaşarken kapatmışım kendimi. Onu görüyorum. Anlık duyguların içinde boğulmuş, anı yaşarken heyecanı kaybetmişim.
Bir bir geçerken yaşadığım her şey. Pek de seyirlik olmamış dedirtiyor bana. Pek de seyirlik yaşayamamışım. Yemişim zamanımı, çarçur edip harcamışım boş işler peşinde. Boş olduğunu buradan bakınca görüyorum ama..
Derin bir nefes giriyor ciğerlerimin en derin köşesine. Uzunca bir zaman çekiyorum içime yeniden sunulan havayı. Yanıyor tüm vücudum. Hissediyorum kendimi, bedenimi. Görüyorum hayatın renklerini. Ellerimi, ayaklarımı oynatıyorum. Canlanıyorum. Gülümseyen yüzümü durduramıyorum. Yeniden bir şey oluyorum. Yaşıyorum ben…
Şimdi korkmuyorum. Geçmişimi bir köşeye bırakıyorum ve yeniden başlıyorum kalan kısa günlerimin beni götüreceğe güzelliklere. Korkmuyorum son günümde bana yaşatılacaklara. Bundan sonraki bölüm için seyirlik bir bölüm yapma çabasında buluyorum kendimi.. Korkmuyorum çünkü yaşıyorum ben…
Yaşadığımın değerini fark ediyorum, Son günümü düşünerek değil, bu günden sonraki günlerimi izleyeceğim güne, izlenecek bir hayat sunmak için yaşıyorum. En azından… Ama korkmuyorum ölmekten. Yaşamayı seviyorum. Biliyorum kısa süreceğini ama düşünmüyorum sonrasını. Biliyorum iyiyim ben. Hepimiz iyiyiz. Öyleyse… Korkma sende. Asıl hayatın güzel köşelerine…
Korkmayasın artık diye…
nutukcu 
Bu tema çok merak edip yazmak istediklerimden biriydi. Geçenlerde farklı bir bakışla böyle bir şey yazdım. Evirdim çevirdim, olmadı başa döndüm, yazdım tekrar. Her seferinde bir yerinde bir defo buldum. Sildim attım. Ama sen gayet güzel yazmışsın. Tebrikler.
Teşekkür ederim. Hissettirebildiysem ve korkmamayı da anlatabilmişsem ne mutlu bana.. 🙂
🙂
Sonuçta öleceğiz ama ölüm kapısından nasıl geçmek istiyorsak hayatımızı öyle geçirmeliyiz/yaşamalıyız…
Yazınız çok güzel olmuş sayın Volkan DENİZ sizi tebrik ederim..İyi ki varsınız….(blog aleminde yani) 🙂
Hep güzel görenlerden, güzellikleri yaşayanlardan zorluklardan da güçlenerek kalkanlardan olmamız temennisiyle…
Saygılar…
Güzel temennilerin çok etkileyici. Teşekkür ederim.
Öleceğiz elbette ama yaşarken, yaşamalıyız sadece. Korkularımızda boğulmadan 🙂
Sizlerde iyiki varsınız ve bir şeyler paylaşıp anlaşabiliyoruz..
Sevgilerimle…